Φεστιβάλ Φράουλας 25/05/2018

Είναι τιμή μου να υπηρετώ Αυτόν τον Αρχηγό

Είναι τιμή μου να υπηρετώ Αυτόν τον Αρχηγό

Στη Χημεία, Αυτός μετέτρεψε το νερό σε κρασί..
(Κατά Ιωάννη 2. 1-11)

Στη Βιολογία, γεννήθηκε χωρίς να έχει συλληφθεί στη κοιλία της μητέρας Του με τον φυσικό τρόπο..
(Κατά Ματθαίον 1. 18-25)

Στη Φυσική, διέψευσε το νόμο της βαρύτητας, όταν περπάτησε πάνω στα κύματα και όταν ανελήφθη στους ουρανούς..
(Κατά Μάρκον 6. 49-51 )

Στην Οικονομία, απέρριψε τη θεωρία των Μαθηματικών όταν ταΐσε 5.000 άτομα έχοντας μόνο πέντε άρτους και δύο ψάρια και στο τέλος ακόμα περίσσεψαν και δώδεκα κοφίνια γεμάτα..
(Κατά Ματθαίον 14. 17-21)

Στην Ιατρική, θεράπευσε αρρώστους, παράλυτους και τυφλούς χωρίς να τους χορηγήσει κανένα φάρμακο. (Κατά Ματθαίον 9.19-22 & Κατά Ιωάννη 9. 1-15)

Η Ιστορία μίλησε για Αυτόν πριν και μετά από Αυτόν.

Αυτός είναι το Άλφα και το Ωμέγα, η αρχή και το τέλος.

Αυτός ονομάσθηκε Θαυμαστός, Σύμβουλος, Άρχοντας Ειρήνης, Βασιλιάς των Βασιλιάδων και Κύριος των Κυρίων. 
(Ησαΐας 9. 6)

Καθώς είναι γραμμένο στην Βίβλο ότι κανένας δεν φτάνει στον Πατέρα τον ουράνιο παρά μονάχα δια μέσω Αυτού. Αυτός είναι η μόνη οδός (Κατά Ιωάννη 14.6)

Επομένως.... Ποιός είναι Αυτός ?

Αυτός είναι ο Κύριος , ο Ιησούς Χριστός.

Οι οφθαλμοί που διαβάζουν αυτό το μήνυμα δεν θέλουν φοβηθεί το κακό. 

Το χέρι που θα στείλει αυτό το μήνυμα δεν εργάσθηκε ματαίως. 

Το πιο Ισχυρό πρόσωπο στην Ιστορία όλου του κόσμου ήταν ο Χριστός. 

Αυτός δεν είχε δούλους και παρόλα αυτά τον καλούσαν Κύριο. Δεν είχε κανέναν τίτλο σπουδών και ωστόσο τον αποκαλούσαν Διδάσκαλο. 

Δεν είχε φάρμακα αλλά τον καλούσαν Γιατρό ψυχών και σωμάτων. 

Δεν είχε στρατό κι όμως οι βασιλιάδες τον φοβόντουσαν. 

Δεν νίκησε ποτέ στρατιωτικές μάχες και παρόλα αυτά κατέκτησε τον κόσμο. 

Δεν διέπραξε κάποιο έγκλημα κι όμως σταυρώθηκε. 

Ετάφη και παρόλα αυτά ζει. 

Είναι τιμή μου να υπηρετώ Αυτόν τον Αρχηγό που μας αγαπάει.

Το να είσαι γονέας είναι επάγγελμα;

Το να είσαι γονέας είναι επάγγελμα;

Το παρακάτω άρθρο  θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε μερικά πράγματα. Ο συγγραφέας θέτει αρχικά την ερώτηση: Το να είμαστε γονείς είναι επάγγελμα; Ναι και όχι, απαντάει.Συνήθως πιστεύουμε πως, για να μεγαλώσουμε τα παιδιά, δεν χρειάζεται ειδική μάθηση και πως λίγος κοινός νους αρκεί. Διαπιστώνουμε ωστόσο γύρω μας πως αυτός ο κοινός νους χρησιμοποιεί μεθόδους αντιφατικές. Κάποιος από τους γείτονές μας κρίνει πως πρέπει να δαμάζει τον γιο του και να του επιβάλλει σε όλα τη θέλησή του. Ένας άλλος απεναντίας βεβαιώνει πως με το να τον αφήνει –τον γιο δηλαδή– να τα βγάζει πέρα μόνος του, τον προετοιμάζει για τη ζωή. Μια μητέρα περιβάλλει  ασφυκτικά το παιδί της με μια τρυφερότητα ανησυχητική, χαρίζοντάς του απλόχερα τις περιποιήσεις της και τις συμβουλές της. Και όλοι απορούν ωστόσο, γιατί δεν φτάνουν τελικά στους σκοπούς τους.

Στο δάμασμα, το παιδί θα αντιτάξει την αυθάδεια.Κάποιος γονέας προσπαθεί να δαμάσει το παιδί· σ᾿ αὐτή την περίπτωση το παιδί θα αντιτάξει

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΙΣΤΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ - ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΠΙΣΤΗ ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ - ΔΙΔΑΚΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Η ιστορία, που θα σας αφηγηθώ είναι πέρα για πέρα αληθινή όσα απίστευτα στοιχεία και αν έχει…. ήταν αρχές Δεκέμβρη 2007. Οι έννοιες και οι φροντίδες της καθημερινότητας με είχαν καταβάλει εκείνο τον καιρό και ιδιαίτερα κάποιες οικογενειακές υποθέσεις μου είχαν προκαλέσει μεγάλη στεναχώρια. Τέλος πάντων σκεφτόμουν, τα έχει αυτά η ζωή. Αυτό, όμως, που ένοιωσα εκείνο το πρωί ήταν για μένα -έτσι σκεφτόμουν τότε- τελειωτικό. Από την προηγούμενη είχα κάποιες εκκρεμότητες να φέρω σε πέρας και μάλιστα οικονομικές, που με είχαν στεναχωρήσει και με είχαν αγχώσει πολύ. Είχα πάει στο ταμείο των υπαλλήλων της υπηρεσίας που εργάζομαι και είχα εισπράξει το ποσό ενός δανείου 20.000 ευρώ, προκειμένου να εξοφλήσω την τράπεζα η οποία μας έβγαλε το εξοχικό σπίτι σε πλειστηριασμό και προχώρησε σε κατάσχεση. Ήμουν πολύ στεναχωρημένη, γιατί αυτό το σπίτι είχε φτιαχτεί με πολύ μόχθο και κάθε καλοκαίρι πηγαίναμε με τα παιδιά εκεί για διακοπές. Δεν ήθελα με κανένα τρόπο να το χάσω, αν και οικονομικά ήμουν σε πολύ δύσκολη κατάσταση,

"Τίνος είναι το παιδί μάνα;" - (Μια αλλιώτικη πεθερά...Δεν έχεις ξαναδιαβάσει τέτοιο αληθινό γεγονός!!!

 "Τίνος είναι το παιδί μάνα;" - (Μια αλλιώτικη πεθερά...Δεν έχεις ξαναδιαβάσει τέτοιο αληθινό γεγονός!!!)

Όλη νύχτα ,η Νίκη η νεαρή μάνα με τα δύο μικρά παιδιά γύριζε στο στρώμα της.
Πώς θα το κρατούσε μυστικό το ότι μεγάλωνε μέσα της ένα νέο παιδί που δεν ήταν του άνδρα της ο οποίος έλειπε στην ξενιτιά;
Είχε σχεδόν αποφασίσει να πάει και να τελειώσει τη ζωή της πέφτοντας στο ποτάμι παρακάτω από το χωριό με τη μεγάλη ρουφήχτρα.
Τα παιδιά θα τα άφηνε στην πεθερά της που έμενε μαζί τους και ήταν χρυσός άνθρωπος.
Το πρωί αποφάσισε να της πει την τρομερή της απόφαση.
Το κακό δεν θεραπεύεται με κακό αλλά μόνο με καλό, θα το λύσουμε το θέμα.
Η Αρετή, η εφευρετική πεθερά είχε ένα

Δε φταίω εγώ, οι άλλοι φταίνε πάντα...

Δε φταίω εγώ, οι άλλοι φταίνε πάντα...

-Δε φταίω, κυρία, μην κοιτάτε έμενα. Mε ρώτησε ή Νάντια καί της απάντησα.

-Σας παρακαλώ, παιδιά, μή μιλάτε...

-Μόνο εμείς μιλάμε; Τίς άλλες δύο μπροστά δέν τίς βλέπετε, κυρία-,

-Ναι, κι εκείνες κι εσάς σάς παρακαλώ νά σταματήσετε...γιατί ενοχλείτε την τάξη.

-Εγώ πάντως δέ φταίω...

-Είναι ή τρίτη φορά πού έρχεσαι καθυστερημένος. Τήν επομένη θά πάρεις απουσία την πρώτη ώρα...

-Δε φταίω, κύριε, ειχε...

-Είχε κίνηση στό δρόμο. Πετάχπηκε κάποιος κι όλοι γέλασαν, γιατί ήξεραν πώς ό Σπυρος μενει άπεναντΐ άπό τό σχολείο...

-Είχε... κλειδώσει τήν πόρτα ό φύλακας... καί μέχρι νά ξεκλειδώσει...

-Αν ερχόσουν στήν ώρα σου, ή πόρτα θά ήταν άνοιχτή.

-Ή μάνα μου άργησε νά με ξυπνήσει... δε φταίω εγώ...

-Τήν ώρα τοΰ διαγωνίσματος τά βιβλία είπαμε νά βρίσκονται στην τσάντα... Γιάννη.

-Δεν εχω βιβλίο, κυρία...

-Κι αύτό πώς βρίσκεται κάτω άπό τό θρανίο σου, άνοιχτό;

-Εκανα... επανάληψη, στό διάλειμμα...

-Μά κάτι είπα, πριν αρχίσουμε...

-Δε σάς ακόυσα, κυρία. τϊ φταίω εγώ?

-Δε φταίω εγώ, οι άλλοι φταίνε πάντα...

-Κοιτάξτε, κοιτάξτε κυρία... τί γράφει τό θρανίο μου... δέν μπορώ νά τά βλέπω...

-Ελα στό πρώτο θpαvio τώρα, Νίκο, καί στό διάλειμμα θa τά σβήσουμε...

Ό Νίκος άρχισε νά μαζεύει τά πράγματά του μουρμουρίζοντας... ή τάξη άρχισε νά σχολιάζει ψιθυρίζοντας, ή δασκάλα άρχισε νά σκέπτεται πώς θα τιμωρήσει τήν τόσο σοβαρή αταξία... όταν άπό τό τελευταίο θpαvio ό Δημήτρης, μέ κατακόκκινο πρόσωπο καί φωνή λίγο τρεμουλιαστή καί σιγανή στήν αρχή, σταθερή καί δυνατή όμως στή συνέχεια, άρχισε νά λέει:

-«Εγώ έγραψα τά λόγια αυτά στό θρανίο... Ζητώ συγγνώμη, άπό τό Νίκο, άπό όλα τά παιδιά κι άπό σάς, κυρία... Έγώ φταίω...».

Ό Νίκος κοίταζε ξαφνιασμένος.Ή κυρία ξέχασε τήν τιμωρία. Τά παιδιά σταμάτησαν τόν ψίθυρο κι ό Δημήτρης δέν ένοιωθε πιά φόβο, ντροπή καί ταραχή.

Μιά πρωτόγνωρη, γλυκιά γαλήνη έφεραν στήν τάξη καί στήν καρδιά του οί δυό τόσο σπάνιες λέξεις πού βγήκαν άπ τό στόμα του:

«Εγώ φταίω».

Υπαπαντή του Χριστού

Σήμερα 2 Φεβρουαρίου, η Χριστιανική πίστη γιορτάζει την Υπαπαντή του Χριστού, μία από τις 12 μεγάλες γιορτές (Δωδεκάορτον) της Ορθόδοξης Χριστιανικής Εκκλησίας.

Η ημέρα της Υπαπαντής εορτάζεται σε ανάμνηση του ερχομού Του στο Ναό των Ιεροσολύμων και στον καθαρισμό της Παναγίας από τη λοχεία. Ετυμολογικά σημαίνει προϋπάντηση και στον αγγλόφωνο κόσμο είναι γνωστή ως Candlemas.

Το εκκλησιαστικό γεγονός εξιστορεί ο Ευαγγελιστής Λουκάς και αναφέρει ότι συνέβη σαράντα ημέρες μετά τη γέννηση του Ιησού. Επειδή, σύμφωνα με το νόμο, ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας , έπρεπε να αφιερωθεί στον Θεό και συγχρόνως οι γονείς να προσφέρουν σε Αυτόν μία μικρή θυσία από ένα ζευγάρι περιστέρια.

Το ζευγάρι του Ιωσήφ και της Μαρίας προϋπάντησε στο ναό ο υπερήλικας Συμεών, ο οποίος δέχθηκε τον Ιησού στην αγκαλιά του και φωτίστηκε από το Άγιο Πνεύμα.

Τα βυζαντινά χρόνια, η Υπαπαντή γιορταζόταν ως μικρή γιορτή στις 14 Φεβρουαρίου, ωστόσο ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός την ανήγαγε σε δεσποτική το 542 και επέβαλε να εορτάζεται στις 2 Φεβρουαρίου, ζητώντας τη βοήθεια του Θεού για έναν λοιμό που έπληττε την επικράτεια του.